LVII Spotkania z Pieśnią - relacja

Spotkania z pieśnią – śpiewająco i tanecznie

Mamy za sobą pięćdziesiąte siódme ‘Spotkanie z Pieśnią”. Piętnasty rok zalesiańskich świętowań rocznic uchwalenia Konstytucji 3 Maja zaczęliśmy wyjątkowo radośnie i… tanecznie. Spotkaliśmy się tym razem w Klubie Kultury i dzięki uprzejmości naszych koleżanek dysponowaliśmy małym amfiteatrem do śpiewania i wielkim placem do tańca. Zaczęliśmy polonezem, (fot.) tańcem dostojnym, uroczystym i pełnym gracji, a zaprezentowanym przez zespół Chorea Antiqua.

Wielu gości zasiadło do wspólnego śpiewania, ozdobiwszy się przygotowanymi dla nich zgodnie z zaleceniami heraldyki kokardami narodowymi. Przypomnę tylko, że kokarda narodowa ma kształt kolisty (wcześniej stosowano także kokardy w owalnym kształcie) i złożona jest z dwóch wstążek – białej tworzącej środek kokardy i okalającej ją czerwonej. Według tradycji mogła mieć biały otok. Średnica kokardy narodowej powinna mieć od 4 do 6 cm. Zgodnie z heraldycznym znaczeniem barw kokarda odwzorowuje godło Królestwa Polskiego tj. białego orła na czerwonym polu. Taki wygląd i barwy skodyfikowane zostały przez Zgromadzenia Narodowe (Sejm i Senat) 7 lutego 1831 roku. Kokarda narodowa nie jest kotylionem[1].

I tak zaśpiewaliśmy wspólnie piękne pieśni, które na pewno przypadły do gustu świętującym z nami gościom, bo śpiewali uśmiechnięci dawne pieśni biesiadne, taki jak „Kurdesz” czy „Pochwała wesołości”. Sporo radości wywołała także opowieść o losach miłości  „Laury i Filona”, w której znaleźć możemy osobiste wątki. Zamyślili się goście śpiewając o trudnym uczuciu, „Święta miłości kochanej ojczyzny” czy mazurka „Witaj majowa jutrzenko”.

Zdjęcia powiedzą więcej niż słowa. Zachęcam do udziału w kolejnych spotkaniach,, a najbliższe 15 sierpnia 2024. Będzie, jak zawsze, interesująco.

Kilka słów o twórcach spotkań, teraz są to trzy rodziny, których członkowie dzielą się znakomicie obowiązkami według rozlicznych kompetencji, Wspólnie wybieramy repertuar i przygotowujemy teksty śpiewnika, a opracowuje je muzycznie Jacek Solecki opierając się na głosach - sopranu Marzeny Soleckiej i tenora/basa Sławka Kozłowskiego. Piękną opowieść przygotowuje Grzegorz Nowik, dodając w śpiewniku także przypisy, abyśmy mogli łatwo do nich sięgnąć. Organizacją współpracy z podmiotami zewnętrznymi zajmują się zamiennie Miłka Nowik i ja, Ewa Kozłowska. Przygotowuję także edycję i grafikę śpiewnika.

Miłka Nowik przygotowała nam wspaniałą niespodziankę jaką był występ zespołu Chorea Antiqua i wspólne z nim tańce. Do poloneza, „le pistole” i innych tańców przyłączyli się wszyscy śpiewający i była to dla nich niezapomniana przyjemność. Warto takie radości dzielić z sąsiadami i przyjaciółmi.

Dzięki tak przygotowanym „Spotkaniom…” goście prześpiewali i przetańczyli całe trzeciomajowe popołudnie celebrując radośnie ważne państwowe święto.

Informacje o zespole, który dał nam wspaniałą lekcję tańca dawnego są pod linkiem https://czeneka.org/index.php/chorea-antiqua

Fotorelację zapewnili nam Rysio Tyszecki i Ewa Kozłowska.

Kompletny śpiewnik znajdziecie na, wspierającej medialnie Spotkania z Pieśnią, stronie Stowarzyszenia Przyjaciół Zalesia Górnego. www.zalesie-gorne.pl

Gdyby ktoś z Państwa chciał śpiewać więcej, bo czuje, że ma talent to nabory proponują chóry np. „Invicta” specjalizujący się w repertuarze oratoryjnym oraz muzyce a cappella XIX - XXI wieku. Śpiewających pragnących włączyć się do chóru Parafii św. Huberta przesłucha także chórmistrz Jacek Solecki.

Wspomnieć chcę z wdzięcznością o corocznym dofinansowaniu „Spotkań…” przez Centrum Kultury w Piasecznie, a pracownikom Klubu Kultury podziękować za współpracę.

 

Ewa Kozłowska

Zalesie Górne 14 maja 2024

 

[1] Kotylion z francuskiego- cotillon – zabawa taneczna, polegająca na łączeniu w pary tancerzy noszących ozdobne odznaki, przypięte do piersi, zwane właśnie kotylionami. Mogą one być wzorowane na orderach, bukiecikach kokardach lub dowolnych symbolach. Pary kotylionów są rozdzielane/losowane między tancerzy i tancerki – zabawa polega na tym, aby odnaleźli się na sali posiadacze jednakowych kotylionów i tańczyli parami pod okiem wodzireja. Takie losowanie bywa „ustawiane”, aby dopomóc szczęściu i połączyć w pary konkretne osoby. Klasyczny kotylion to taniec wirowy, podobny do walca wiedeńskiego